Doen wat goed voelt en de juiste keuze maken zijn niet altijd hetzelfde.
We hebben allemaal een intern kompas. En geen van onze kompassen werkt op logica. Sterker nog: het bewuste brein komt er idealiter überhaupt niet aan te pas.
Ik zie alleen bij mijn klanten regelmatig een onbewuste overtuiging over het volgen van je innerlijke autoriteit.
De overtuiging dat je, als je dit doet, pijn en teleurstelling kunt voorkomen. Dat elke keuze er dan automatisch toe leidt dat iedereen er direct beter van wordt... en dat zelf ook zo ziet.
In theorie snap je best dat het volgen van je inner guidance meestal niet tot instant resultaat of rainbows and unicorns voor iedereen leidt.
En toch ontstaat er een innerlijk conflict, wanneer je kompas een keuze aangeeft waarvan je weet dat je daarmee iemand anders pijn gaat doen. Zoals een relatiebreuk of het beëindigen van een samenwerking.
Heb je de neiging om toch maar op basis van voor- en nadelen te beslissen, wanneer je innerlijke autoriteit je een richting opstuurt waarvan je nu (nog) niet kunt zien hoe dit jou gaat helpen je doelen te bereiken.
Radicaal je inner guidance volgen vraagt daarom in vertrouwen op dat wat we niet weten, niet zien, niet begrijpen.
Nog niet, of - wanneer er iemand anders bij betrokken is - misschien nooit.
Het vraag er ook om dat we goed blijven voelen. Niet het 'ik voel 'm nu niet' of 'ik krijg er buikpijn van' voelen.
Maar het voelen of we in integriteit zijn. Of we keuzes maken met respect voor onszelf, voor de ander, voor de planeet.
En het vraagt om compassievolle communicatie, wanneer onze keuze ook anderen raakt.
Eerst met compassie onderzoeken waar jouw echte behoefte ligt. En vervolgens helder, integer en met compassie je keuze met de ander bespreken. Echt kunnen luisteren naar wat de ander terugzegt. En de reactie opnieuw langs jouw eigen kompas en je eigen waarden leggen voor je weer reageert.
Het is niet eenvoudig.
En het heeft enorme impact.
