Ik denk niet dat de coachingsindustrie gereguleerd moet worden.
De coachingsindustrie moet gereguleerd worden, hoor je steeds vaker. Oud-vakgenoten (ik was psychiater) hoor ik soms laatdunkend doen over ‘al die coaches’.
Ik kom juist bijna alleen maar zelfbewuste coaches tegen.
Ze nemen hun vak en hun professionele ontwikkeling serieus. Zijn vaak later in hun carrière coach geworden. Ze hebben heel bewust voor het vak gekozen én ze doen structureel inner work, omdat ze weten dat je je leven lang persoonlijk kunt groeien.
En ik geloof dat deze jonge beroepsgroep bij uitstek geschikt is om een manier te vinden die kwaliteit en zelfreflectie garandeert, zonder dat daar regulering op de oude manier bij komt kijken.
Een manier die niet draait om punten sparen of certificaten, maar om voor jezelf de juiste inschatting kunnen maken van welke ondersteuning en welke kennis jij nodig hebt om vrij te kunnen coachen en kwaliteit te leveren.
Soms is dat een training, het bijhouden van vakliteratuur of zelfstudie. Het kan intervisie zijn en supervisie. Soms is het werken met een coach of een therapeut.
En soms ziet dat eruit als voldoende lege ruimte in je agenda om weer op te laden en te reflecteren, voldoende tijd en verbinding met je geliefden en vrienden en gezonde prijzen vragen.
Ik denk dat het een goede ontwikkeling zou zijn als steeds meer coaches transparant zijn over wat ze doen om de kwaliteit van hun coaching te blijven garanderen.
Te laten zien dat ze zichzelf accountable houden om te doen wat nodig is om zuiver te blijven coachen.
Niet omdat de regels dat dicteren.
Maar uit liefde voor onze klanten en alle mensen die we in de toekomst nog mogen gaan coachen. En uit liefde voor het coachvak.
Hoe pak jij dat aan?
